Preek
Wie ben je?
Straks DNA-profiel
Gisteren een interessante preek gehoord. De voorganger begon luid en duidelijk met de vraag aan de Gemeente: heeft u uw ID-kaart bij u? Dat leidde tot verschillende reacties. Hij stelde dat dit nog maar het begin was. Straks een vingerafdruk, een irirsscan, wellicht je DNA-profiel? Dat voelt toch wel minder plezierig. Je moet je kunnen identificeren. Wie je bent.
Vervolgvraag
Dat leidde naar de vervolgvraag: ben je dat ook? Ken je dan iemand door die gegevens. Natuurlijk niet. Als ieder van ons zijn “rugzakje” omkeert, komt er heel wat anders uit. Gezichten, flarden van verhalen, vreugde en verdriet. Voor ieder ligt dat weer anders. Dat ben je! Het bracht mij op de gedachte dat dit wellicht ook de kern is van datgene wat je in de zorg nastreeft zonder dat het gaat om nieuwsgierigheid en met respect voor de privacy kant van het verhaal. Dat betekent maatwerk en zoals een directeur van een instelling het verwoordde: iedere dag probeer je voor je gast die maatschoen aan te passen.
eHealth
Het is vervolgens naar mijn smaak bij Telezorg/ eHealth de uitdaging of je iets vergelijkbaars ook kunt bereiken. Als er eerder een “face-to-face” contact heeft plaatsgevonden zal dat wellicht gemakkelijker lukken. Dat weten we immers al van de vertrouwde telefoon. Maar ook dat is geen uitgemaakte zaak. Immers in het persoonlijk contact spelen meerdere zintuigen gelijktijdig een rol (gezichtsvermogen,gehoor,reuk,tast,temperatuur enz.).Door bij eHealth in “dialogen” op “harde”en “zachte”aspecten in te gaan kun je dat misschien ondervangen?!Zonder ID-kaart kom je er overigens niet weg als zorgverlener, alleen heet dat de UZI-pas!
UZI PAS
