Broodje Aap verhaal

Trouw Podium

Spiegel van de tijd?

“Zorg is duur omdat dokters te lief willen zijn”, aldus de titel van een publicatie in Trouw (Podium) op 26 april 2013. De auteurs vinden dat de medische sector de hand in eigen boezem moet steken als het gaat om de groei van de kosten.  Zij verwijzen daarbij niet alleen naar uitspraken, maar bespreken ook een casus (recent en ‘waar gebeurd’ aldus de auteurs). Kort gezegd zou het erop neerkomen dat een patiënte bedongen zou hebben halfjaarlijks scans (?) te laten vervaardigd in het kader van follow-up na (2x) kankerchirurgie (mamma-amputaties). Toen ik dit verhaal begon te lezen meende ik oprecht dat het ging om een casus die onlangs door de Amerikaanse interniste Charon is ingebracht tijdens de Narrative Care Conferentie. Alleen daar eindigt dat verhaal anders. Namelijk de interniste erkent tegenover de dodelijk ongeruste patiënte, dat zekerheid niet te geven is en dat we allemaal sterfelijk zijn. De slotsom is dat patiënte hiermee vooruit kan. Zijn de auteurs soms in verwarring? Ik waag te betwijfelen of het in Trouw beschreven voorbeeld op harde feiten berust en welke die feiten dan wel zijn. Laat de patiënte zich bekend maken!

Metro 2010 (Zorgboek Borstkanker via Zilveren Kruis Achmea)

Evolutie of revolutie

Maar het gaat veel verder dan dat. Het is nog niet zo lang geleden dat zorgverzekeraars patiënten aanmoedigden om vooral eisen te stellen (empowerment) en zonodig een second opinion te verlangen. Dat laatste was een item in de onderlinge concurrentie tussen verzekeraars. En als de dokter het niet wil? Ik heb wel eens horen verluiden “een klacht tegen een dokter kost maar een postzegel’. Een volgende fase (en dat is nog niet zo lang geleden) heette het dat zorg “een co-productie is” van dokter en patiënt/cliënt. Dat betekent dat laatstgenoemde een tamelijk belangrijke rol is toegedacht. Zeker, de arts kan en moet zich kunnen beroepen op landelijke en regionale afspraken en richtlijnen. Maar ook is Geneeskunde (moeten we eigenlijk zeggen Geneeskunst?) een kwestie van maatwerk. Dus mag ook van richtlijnen (beargumenteerd) worden afgeweken. Zijn we er daarmee? Inmiddels spreken we over een heuse economische crisis en dringen financieel-economische aspecten ook de spreekkamer binnen. Het zal de zorg veranderen en zeker soms ten goede. In het aangehaalde (fictieve?) voorbeeld gaat het niet om doorbehandelen, maar een vorm van follow-up waar vast wel iets over te zeggen valt. Maar dat heeft weinig met ’te lieve dokters’ uitstaande. Ieder die de zorg aan het hart gaat heeft hier een eigen verantwoordelijkheid.