Who (really) cares
Compassie for Care
VvAA Hoofdkantoor, 24 september 2013
Een prachtige bijeenkomst! Bovendien blijkt het de aanzet tot een veelbelovende samenwerking tussen de Stichting ‘Compassion for Care en de VVAA. Een convenant wordt feestelijk ondertekend. Er is heel veel over te zeggen, maar graag houd ik het eenvoudig. Compassie mogen we niet kwijt raken in de zorgsector. Sterker, het moet belangrijker worden. Een aantal sprekers onderbouwt dat met eigen -soms zeer persoonlijke- ervaringen. Ook de (volle) zaal doet een duit in het zakje.
Convenant
Vuurtje brandend houden
“De menselijke maat, het vuurtje brandend houden, behandelen zoals jezelf behandeld zou willen worden”, dat zijn uitspraken die het thema goed weergeven. Who (really) Cares. Vinken (lijstjes) of Vonken (passie). Aardig zijn ook de gegevens die Jelle Prins presenteert, waarbij blijkt dat compassie loont. Binnen een team leidt het tot meer werkplezier. Wel blijkt dat we best wat meer aandacht voor elkaar mogen opbrengen. De patiënt merkt het als er met compassie wordt gewerkt en de resultaten zijn aantoonbaar beter.
Handtekeningen
Het klinkt wel duur (Ruben Gringhuis, cartoon)
Deze week ben ik attent gemaakt op het bestaan van “Compassion for Care”. Ik werk in mijn praktijk als gespecialiseerd logopedist/dyslexiespecialist met kinderen, en ben met een ziektekostenverzekeraar in gesprek over het door mij geschreven werk/visiedocument “Lezenderwijs”. Hierin heb ik een hoofdstuk geschreven over mijn visie op kwaliteit. Het ‘vinken of vonken’ behoeft voor mij geen uitleg. Vanwege de aanstaande verplichte audit ben ik als praktijkhouder de laatste maanden vooral bezig geweest met het ‘vinkjes’ zetten in dossiers en het opstellen van protocollen. Kwaliteit wordt ook in onze beroepsgroep geoperationaliseerd in de vorm van het vastleggen van gegevens, registreren, en wat betreft de verzekeraars liefst het aantonen van een laag behandelgemiddelde. Wat ontbreekt in deze visie, wordt treffend verwoord in het manifest van Compassion for Care. Zorg, ook de zorg die wij als paramedici bieden, heeft alles te maken met compassie. Compassie gaat in ons geval niet over de zorg voor ernstig zieke medemensen. Maar wel om medegevoel, belangstelling, de ander echt zien, de ander serieus nemen en het goede in de ander naar voren willen halen. Om dit te kunnen bieden is een persoonlijke ontwikkeling nodig, die niet in getalletjes te vangen is: “Wijsheid is een fluctuerend proces, niet iets van beton dat je kunt berekenen of opmeten” (Pema Chödrön). Hoe we dit aanstaande professionals op opleidingen leren is een volgende stap. Maar het onderkennen van het grote belang hiervan, is denk ik een stap die bij veel controlerende instanties nog weinig zichtbaar is. Evenals het vermogen tot relativeren van de vinkjes, en van het ‘evidence-based handelen’ (ook in onze specialisatie is voor elk ‘handelen’ wel ‘evidence’). Ik ondersteun het werk van Compassion for Care dan ook van harte, en zal deze organisatie van harte aanbevelen richting onze beroepsgroep.