“Patiënten laaiend enthousiast over telezorg” (aldus Guus Schrijvers in zijn Nieuwsbrief van 6 maart 2011)”
Aanvankelijk stonden chronische zieken argwanend tegenover telemonitoring van hun lichaamsfuncties. Zij vreesden: 1. Moeilijk te bedienen, moderne apparaten 2. De transformatie van hun woning in een ziekenhuissetting 3. Een reductie van het aantal contacten met vertrouwde verpleegkundigen en artsen en 4. Onvoldoende ondersteuning via het internet als het erop aankomt. Toch bleken patiënten na een experiment van anderhalf jaar laaiend enthousiast over telemonitoring. Het experiment vond plaats op drie locaties in Engeland onder de naam ‘Whole Systems Demonstrators’. De locaties waren een arme wijk in Londen, de rijke gemeente Kent en het plattelandsgebied Cornwall.
 |
Dat patiënten toch enthousiast werden had vier oorzaken: 1. Ze ontvingen één op éen training thuis in het omgaan met de apparaten en de e-consulten 2. Zij legden via het internet contact met andere chronische zieken, iets wat zij voorheen niet kenden 3. Ze konden gratis (!) bellen met een helpdesk met een verzoek om ondersteuning en 4. Het personeel van de telezorg was altijd vriendelijk, deskundig en beleefd. Al deze informatie pikte ondergetekende op tijdens een lezing van Andrew Forrest, die het experiment in Cornwall leidde. Hij deed zijn verhaal tijdens het internationale telezorg congres in Londen. Het King’s Fund Centre en het Julius Centrum hadden dat georganiseerd op 2 en 3 maart. De TV opname van de presentatie van Forrest en alle andere sprekers op het telezorg congres tref je binnenkort aan op unitzorginnovatie doorklikken op ‘Internationaal’. Tijdens het congres vonden vele inleidingen plaats over de genoemde Whole Systems Demonstrators.