3x scheepsrecht
100 jaar
Storytelling
Bij het 100-jarig bestaan van het Antonius ziekenhuis een drietal persoonlijke ervaringen. Dit uit de periode dat het ziekenhuis nog in Utrecht gevestigd is aan de Jan van Scorelstraat. En nog heel nadrukkelijk Sint Antoniusziekenhuis.
1957
Als complicatie van de A griep (influenza) ontwikkelt de auteur een middenoorontsteking links die uitloopt op een ernstig infectie van het rotsbeen. Dat had heel zeker fout kunnen aflopen. Met een scheef gelaat en doodziek word ik als elfjarige opgenomen in het St.Antonius ziekenhuis door de KNO-arts. En met spoed geopereerd. Alle assistenten komen kijken! Een drietal impressies uit die tijd: de religieuze processie die voor dag en dauw langs de zalen komt. Voor mij als protestantse jongen is dit volstrekt onbekend. De steeds pijnlijker penicilline injecties in het bovenbeen. Tenslotte het vernederende klysma vanwege een obstipatie. En boven alles uit een knagend heimwee. Ik zie mij nog met de neus geplakt tegen het raam verlangend kijken naar de weg ter hoogte van het Rietveldhuis. Op de foto zit ik na de operatie met smal gezicht en nog wat afstaand linker oor in de zesde klas van de lagere school.
1963
Het is schaatsseizoen en ik ben weer van de partij op het bevroren vijvertje ergens achter het Wilhelminapark. In dit vrije weekend ben ik van plan om een onvergetelijke indruk achter te laten bij een klasgenootje waarop ik heimelijk verliefd ben. Omdat zij daar in de buurt woont is zij er ook te vinden. Vervelend genoeg schaatst zij goed, zo niet beter dan ik. In een van mijn manmoedige pogingen haar bij te houden kom ik lelijk te vallen. De snijwond aan mijn kin blijft maar bloeden en ten slotte ga ik maar naar de Eerste Hulp van het nabijgelegen St. Antonius Ziekenhuis. Het beoogd vriendinnetje blijft doorschaatsen of er niets gebeurd is, maar een trouwe vriend begeleidt mij. Het wachten duurt wel heel lang. Uiteindelijk hecht een assistent de wond.Ik druip af naar huis. Zowel mijn kin als mijn hart zijn verdoofd.
1972
Als arts ben ik belangstellend naar een opleiding tot internist. Er bereikt mij een reactie op een sollicitatiebrief. Ik word op een zaterdag rond de koffie uitgenodigd door de Heren-Internisten in het St. Antonius ziekenhuis. Wat mij heel merkwaardig overkomt is dat de heren op dat tijdstip al aan de borrel zijn! Ik word aan een kruisverhoor onderworpen.Uiteindelijk heb ik mijn opleiding gekregen en voltooid, maar niet in het Sint Antonius ziekenhuis…
‘De wereldgeschiedenis is iets wat op de achtergrond gebeurt. Alles verbleekt bij het persoonlijke.’
Herinnering aan het Antoniusziekenhuis: Als vakantiebaan werkte ik bij de firma Lameris die leverancier was van alle mogelijke medische apparatuur en hulpmiddelen. Aan het einde van mijn werkdag kreeg ik het verzoek om een stalen heupgewricht naar de OK van het Antoniusziekenhuis te brengen. Die ben ik op mijn fietsje gaan brengen.Iedereen stuurde mij in het ziekenhuis door naar de OK. Ook nam niemand het stalen heupgewricht over. Uiteindelijk heb ik hem persoonlijk in de OK afgeleverd,want iedereen stond erop te wachten. Ik vermoed dat hij nog wel gedesinfecteerd is!
De heilige Anthonius nam je dus niet in zijn armen om te begeleiden naar het internistschap. Je was niet RK vriend! Geloof me. Hier zijn 1900 pastoors begraven buiten IJsselstein. Waarom. Simpel: de grafdelver was protestant. Vandaag nog verteld bij de stadswandeling!!! Gewoon lachen vriend. Mijn ooglid is wel in het huidige Anthonius gerepareerd en nog goed ook. Ach er werd voor betaald en dan doet men niet moeilijk over geloof.