Bewust ‘ONS’ idool
Utrecht, Wijk C
Bij het bericht van het overlijden van judokampioen Anton Geesink…
…denk ik aan een anecdote. Als Anton lastig is in de klas spreekt mijn moeder hem dreigend toe. Hij schuift dan ijlings naar de andere kant van de schoolbank. Althans zo laat mijn moeder ons als kinderen geloven. Met enig ongeloof horen wij dat bericht aan. Op de foto maakt hij immers de indruk dat je liever een blokje om loopt als je hem tegenkomt. Mijn moeder is jarenlang onderwijzeres aan de voormalige school in de volkswijk (wijk C) te Utrecht, waar haar vader meester Verkerk (rechts op de foto) Hoofd van de school in de Waterstraat is tijdens de oorlogsjaren en daarna. Het gezin woont naast de school. Thans is de school als Museum ingericht.
De auteur op de schoot van zijn grootmoeder (Waterstraat, Utrecht)
Wereldkampioen
Het valt te begrijpen dat wij allemaal de loopbaan van Anton Geesink met meer dan gewone belangstelling volgen.Wij zijn ook een beetje wereldkampioen en spreken er thuis uitvoerig over. Hoe is het mogelijk dat Anton in het hol van de leeuw een overwinning behaalt op Japan (1964). Heeft het dan toch iets te maken met het moreel? Dus met het genoten onderwijs! Straalt dat ook op ons af? Zijn training om algemeen beschaafd Nederlands te spreken en zich te kunnen bewegen in hogere kringen.Doe hem dat maar eens na. Jaren later duikt de naam Anton Geesink op in mijn toenmalige woonomgeving. Anton traint jongelui in de (inmiddels afgebrande) Bonte Wever te Slagharen. Inmiddels heeft hij trouwens in het Ondiep toch maar even een Sportcentrum opgericht! Nou jij weer!
Ook zijn we een beetje trots op deze Utrechtse jongen die geregeld de topbestuurders hekelt. We rouwen nu dan ook!
Bij buste Anton Geesink (Foto Henk te Gussinklo)
Heel leuk stuk dat je geschreven hebt over ons aller Anton Geesink. Ik heb nog judo gehad en ooit een keertje tegen hem een worp mogen proberen. Er gebeurde niets ondanks al mijn getrek en mijn “techniek”. Even later lag ik op de mat.
compliment! mooi bericht
In 1957 ging ik naar de kweekschool in Utrecht. In de jaren er na dronk ik regelmatig een kopje espresso in de koffiebar naast / in hotel Smits. Nu zit kledingzaak WE er in. Hij kwam op een kruk naast me zitten en verorberde een grote biefstuk. Ik weet nog dat ik tegen die boom van een kerel zei “met jou maak ik maar geen ruzie!”Zijn reactie was “met mij krijg je niet gauw ruzie”. Een aardige kerel leek het me. jaren later constateerde ik dat het Anton Geesink was die als kind bij mijn schoonmoeder in de klas heeft gezeten. Toch bijzonder dat hij een Wijk C’er is gebleven. Toch maar 76 geworden en 5 jaar ouder dan ik zelf. Zal ik hem maar overtreffen!!!!!!!